हो हो सुपर मॉम हेच नाव अगदी योग्य आहे. माझी आई जगातली सगळ्यात आगळी-वेगळी आई आहे. तसं म्हटलं तर प्रत्येकालाच असं वाटायचा हक्क आहे पण तरीसुद्धा माझ्या आईचा एक गुण नक्कीच जास्त असणार सगळ्या आयांपेक्षा 🙂
तिचं लग्न थोडं उशीरानेच झालं आणि त्यात अस्मादिकांनी ह्या जगात यायला चक्क १२ वर्ष घेतली. म्हणूनच आई मला तिची आणि बाबांची “तपश्चर्या” म्हणते. माझ्यानंतर चार वर्षाने राजू आणि मग २ वर्षाने प्रसाद. म्हणजे आमच्या पंचकोनी कुटूंबाला पूर्ण व्हायला तब्बल १८ वर्ष लागली. आई आणि बाबा दोघेही प्राध्यापक. आई तिच्या आवडत्या क्षेत्रात म्हणजे खेळाच्या क्षेत्रात आणि बाबा व्हेटरनरी डॉक्टर.
आईचं माहेर अमरावतीचं. खूप मोठा परिवार…घरी दूधदुभत्याचा व्यवसाय. लहानपण अगदी चैनीत नाही तरी सुस्थितीत गेलं. मनासारखा जोडीदार मिळाला. लग्नानंतर बी.ए., एम. ए. आणि नंतर बी.पी.एड. केलं….. आम्हा तिघांनाही सांभाळून. अर्थात बाबांचा पूर्ण पाठिंबा होताच. पण घरचं सगळं सांभाळून हे सगळं करणं म्हणजे गंमत नव्हती. ही तारेवरची कसरत तिने अगदी लीलया केली.
आईला पहिल्यापासून स्वच्छता, नीटनेटकेपणाची आवड. त्यामुळे इतक्या धावपळीत सुद्धा आमचं घर अगदी लख्ख असायचं आणि ते ही त्यात आमचा काहीही सहभाग नसताना. खरं तर मी घरात सगळ्यात मोठी पण कायम आपल्याच विश्वात. भरपूर activities मधे कायम बुडालेली….अर्थात आईच्याच हौशीमुळे. घरात मात्र काडीचीही मदत नव्हते करत. आईच आपली डोकं वगैरे दुखत असलं तरी डोक्याला पट्टी वगैरे बांधून सैपाक घरात. मला चांगलंच माहीत होत की आईला खुश कसं करायचं. मी छान काहीतरी विणायला किंवा पेंटींग वगैरे करायला घेतलं की आई एकदम खुश 🙂 मग तिची डोकेदुखी वगैरे पळून जायची.
लहानपणापासूनच तिला विणकाम, भरतकाम, शिवणकाम मनापासून आवडायचं. त्यातल्या त्यात कच-यातून कला हा तर तिचा आवडता विषय. टाकावू वस्तू तिने कधीच फेकू दिल्या नाहीत. त्या वस्तूंचा अतिशय कलात्मक वापर करुन ती इतक्या सुरेख वस्तू बनवायची ना….!! त्यामुळे तिला जर खुश करायचं असेल तर काय करायचं हे आम्हा दोघी बहिणींना चांगलंच माहित होतं.
आईचं प्रत्येक काम इतकं व्यवस्थित असायचं ना….!! कुठलंही काम इतकं मन लावून करणार की बघणा-याने दाद द्यायलाच हवी. पूजेची तयारी करावी तर आईनेच. घरी गणपती, महालक्ष्म्या असायच्या. आम्ही किडूक-मिडूक मदत करायचो तिला. पण बाकी सगळी तयारी म्हणजे पेट्यांमधून मुखवटे, धडं वगैरे काढून, त्याला ऊन दाखवायचं, फुलोरा करायचा, बाकी सगळी सैपाकाची तयारी, कोथळे भरणं, महालक्ष्म्यांना सजवणं, सभोवतीची आरास, लाईटींग, मागे तिनेच विणलेला पडदा लावणं….. ही सगळी कामं अगदी सहज करायची !!
हाताला प्रचंड उरक. कुठे सांडलवंड नाही, पसारा नाही की बोभाटा नाही. भल्या पहाटे उठून सडा, रांगोळी करणार….. आमची खाणी करुन ग्राऊंडवर कॉलेजच्या मुलींची प्रॅक्टीस घेणार. आल्यावर सैपाक, आमची शाळेची तयारी, आम्ही गेल्यावर बाबांचं जेवण, डबा……बाबांना जातांना अगदी दरवाज्यापर्यंत सोडणार……अगदी न चुकता !! एखाद्यावेळी जर ती आत कामात असेल तर बाबांची पण आतबाहेर होणार 🙂 बाबा गेले की मग आई जेवण उरकून स्वत: स्कूटरवरुन कॉलेजमधे जाणार. हो….. माझी आई स्कूटर चालवायची….आम्हा भावंडांना त्याचा प्रचंड अभिमान होता 🙂
दिवसभर कॉलेजमधे टीम्स तयार करणं, लेक्चर्स घेणं….. त्यातही एखादा पिरीयड मोकळा मिळाला की आर्ट्सच्या मुलींना वीणकाम, भरतकाम शिकवणार. तिच्या कॉलेजच्या जिमखान्यात चक्क मेळा असायचा मुलींचा तिच्याभोवती. मुलींकडून पण काही नवीन शिकायला तयार…… आजतागायत. चक्क पंच्याहत्तरीची झालीये….. तरी कुठलीही नवी गोष्ट दिसली की ती कशी केली असेल ह्याची उत्सुकता तिच्या डोळ्यात अगदी तश्शीच !! तेवढ्याच उत्साहात ती नमुना करुन घेणार…..!! इतका उत्साह कसा आणि कुठून आणते….देवच जाणे.
घरी आल्यावरही तिला कधीच स्वस्थ बसलेलं आम्ही बघितलं नाही. आल्यावर घराची आवरासावरी, बाबांचा चहा….सोबत दिवसभरातल्या घडामोडींची देवाणघेवाण. मग सैपाक करता करता आम्हा तिघांचाही अभ्यास. मला अगदी लख्ख आठवतंय……! आमच्या बरोबरीनं ती पण अभ्यास करायची. पाढे पाठ करताना…ती आमच्याशी शर्यत लावायची…..कोणाचं आधी होतं…… ती मुद्दाम हरायची आम्हाला जिंकवण्यासाठी. जास्तीचा अभ्यास करता यावा म्हणून कितीतरी पुस्तकं विकत आणायची. शिवाय इतर वाचनासाठी तर चिक्कार मासिकं लावली होती. चांदोबा, किशोर, कुमार, चंपक, मुलांचं मासिक, बालविहार….. कितीतरी ! सकाळी पेपरसोबत ती मासिकं यायची. जो आधी उठेल त्यालाच ती मिळायची. मग काय … आधी वाचायसाठी केलेली ती भांडणं…. काय धम्माल होती ती !!
शाळेत आमच्या बाई आणि सरांना अगदी नियमितपणे भेटायला यायची. हे सगळं ती कसं करायची देवच जाणे !! आणि आई हे सगळं करते म्हणून बाबा पण एकदम रिलॅक्स्ड असायचे. त्यांना पण माहित होती आपल्या बायकोची सुपर पॉवर 🙂
मला अजूनही माझ्या दहावी आणि बारावीच्या परिक्षा आठवतात. परिक्षेला जाताना त्यावेळी रिक्षा लावली होती. पण आईचं काही समाधान व्हायचं नाही. ती रिक्षाच्या मागे मागे तिच्या स्कूटरने यायची. अगदी प्रत्येक पेपरला. मी वर्गात जाऊन बसले की मानेनेच मला “ठीक आहेस ना?” असं विचारुन…. मगच तिचं पाऊल निघायचं. इतका त्रास कोणी घेतला असेल आपल्या मुलांसाठी ?? आणि हे जे काय करायची ना…..ते सगळं इतकं सहज करायची….. की आम्हाला तशी सवयच झाली. कुठल्याही समस्येचं निराकरण आईकडे असणारच असा ठाम विश्वास होता आमचा आणि तो तिने नेहेमीच सार्थ ठरवला.
परिक्षा संपल्यावर ती आमचं अगदी कडक वेळापत्रक ठरवणार. सकाळी सहा वाजता ती स्वत: स्विमिंगला घेऊन जायची. तेव्हा हडस हायस्कूल मधे असायचा स्विमिंगचा कँप. मग तिकडूनच मला ती रामनगरला पेंटिंग क्लासला घेऊन जायची. तिथे २ तास काहीतरी स्वेटर , शाल वगैरे विणत बसायची. मग १० वाजता आम्ही घरी आलो की स्वैपाक, जेवणं उरकायची. मग आम्हाला काही तरी शिकवायची. चादरींवर भरतकाम, साड्यावर पेंटींग, कधी टॅटिंग….. आमच्या घरी माझ्या मैत्रिणीही यायच्या आईकडून शिकायला. मग शिकवता शिकवता आमच्यासाठी मस्त खायला पण करायची. कच्चा चिवडा, लस्सी, मिल्कशेक……काहीतरी नवीन ! संध्याकाळी मग गाण्याचा क्लास असायचा. संध्याकाळी आम्हा सगळ्या मुलांना व्हॉलीबॉल, लगोरी, खोखो वगैरे शिकवायची. कुठून इतका स्टॅमिना आणायची फक्त तीच जाणे. संध्याकाळी तिच्यासोबत रामरक्षा वगैरे म्हणायची आणि तो अंगारा सगळ्यांना लावायचा. मग सैपाक, जेवणं….. झोप ! रात्री मात्र फार लवकर झोपायची. इतकी दगदग झाल्यावर झोप येणारच लवकर ! सकाळ उगवायची पहाटे चार वाजता…..की पुन्हा रहाटगाडगं सुरु !!
बाबा फार लवकर आम्हाला सोडून गेले. त्यावेळी मी B.Sc.II ला होते. राजू दहावीत, प्रसाद तर फक्त सातवीत. आईला तर रडायला पण वेळ नव्हता. बाबांचं पण काम तिलाच करायचं होतं. आम्ही तिघेही लहान आणि करणारी ती फक्त एकटी ! पण तिने अजिबात हिंमत हारली नाही. डोळ्यात येणारं पाणी तसंच लपवत आम्हाला मोठं केलं. आम्हाला इतके छान जोडीदार शोधून दिलेत. सगळ्यांचे सुखी संसार उभे झाल्यावर मात्र तिला तिच्या थकण्याची जाणीव झाली. इतके दिवस आणलेलं बळ अचानक ओसरल्यासारखं झालं. आतापर्यंत हिंमतीने संसाराची झुंज एकटीने लढल्यावर आता तिला एकाकी असल्याची जाणीव तीव्रतेने व्हायला लागली. इतके दिवस समोर एक ध्येय होतं आणि ते पूर्ण करण्यासाठी ती जीवाचं रान करत होती. मुलं आता आपापल्या संसारात खुश होती….रमली होती. ह्याच साठी केला होता अट्टाहास तिने…… !!
पण आता एकटेपणा खूपच जाणवायला लागला. बाबांची खूपच आठवण यायला लागली. त्या आठवणींनी ती खूपच हळवी झाली. छोट्या छोट्या गोष्टींनी डोळे भरुन यायला लागले. अजिबात चैन पडेनासं झालं ! मग तिच्या छंदानेच तिला सावरलं. निटींगच्या मशिन्स घरी होत्याच. वेळ घालवण्यासाठी ती स्वेटर, शालींच्या ऑर्डर्स घ्यायला लागली. कामात सुबकपणा आणि सफाई जात्याच असल्यामुळे तिने केलेल्या वस्तूंना फार मागणी वाढली. मग ती पंजाब मधून लोकर मागवायला लागली आणि शाली करुन देऊ लागली. बघता बघता तिचा हा वेळ घालवण्यासाठी म्हणून सुरु केलेला छंद…..चक्क व्यवसाय झाला. तिला शाळेच्या, हॉस्पिटलच्या वगैरे मागण्या यायला लागल्या. शिवाय ती मुलींना शिकवायला सुद्धा लागली. आता वेळ मजेत जायला लागला.
ब-याच दुकानात तिने तयार केलेल्या वस्तू मिळायला लागल्या. आता आई एक बिझीनेस वुमन झाली होती. हिवाळा म्हणजे तिचा अगदी Peak सिझन !! व्याप वाढला….. पण एकटेपणा हळुच डोकं वर काढायचाच ! किती वेळ गुंतवून घेणार स्वत:ला ! तिन्ही सांजेची वेळ जीवाला हुरहुर लावायचीच ! त्यावेळी राजूने तिला अमेरिकेत बोलवून घेतलं. थोडा चेंज हवा होताच तिलाही. अमेरिकेत राजेशच्या काकूंसोबत तिने खूप मज्जा करुन घेतली. लेक, जावई, नातू ह्यांच्या सहवासात ती आनंदून गेली. लेकीचं वैभव पाहून सुखावली. आता कुणाचीच काळजी नव्हती… सगळे आपापल्या संसारात सुखी आणि समाधानी होते.
आता स्वेटर्सचा मात्र कंटाळा आला होता. मग लक्ष गेलं शिवणकामाकडे. आधीची मशीन होतीच घरी. मग नवी फॅशनमेकर घेतली आणि पुन्हा तडाखा सुरु झाला शिवणकामाचा. आता ती प्रदर्शन पण भरवायला लागली. अनाथ आश्रमात जाऊन तिथल्या मुलींना शिकवणं, त्यांच्याकडून वस्तू बनवून घेणं, त्यांना त्यांच्या पायवर उभं रहायला मदत करणं…..! हे सुरु झालं. एकदा एखाद्या गोष्टीचा ध्यास घेतला की त्यात स्वत:ला अगदी झोकूनच द्यायचा हा स्वभाव आणि त्यामुळे कामाचा व्यापही वाढला. पुन्हा एकदा तीच धुंदी !
पण आताशा शरीर थकायला लागलेलं. एकटेपणामुळे मन तर आधीच थकलेलं ! त्यातच डायबेटीज, ब्लड प्रेशर, आर्थ्रायटीस ह्यासारखे नव्याने झालेले सोबती….!! एकटं रहाणं नकोसं व्हायला लागलं…पण घर सोडून दुसरीकडे जायची कल्पनाही जीवघेणी वाटायची. पण इतकी दगदग , तडतड सोसलेलं शरीर कधीतरी तक्रार करणारच ना….!! अचानक हिमोग्लोबिन घसरलं आणि आई आजारी झाली. आयुष्यात पहिल्यांदा आई आजारी पडली. कायमच चिरतरुण वाटणारी आई अंथरुणावर बघणं खूपच कठीण होतं. पण तिची इच्छाशक्ती मात्र तिच्यासारखीच जबरदस्त ! म्हणून पुन्हा ती सावरली………आमची आई पुन्हा आम्हाला मिळाली !! देवाला हात जोडून धन्यवाद दिलेत.
तिच्या आजारपणात तिच्या सोबत घालवलेला प्रत्येक दिवस अगदी आत जपून ठेवलाय. तिच्यासोबत खूप खूप गप्पा मारल्या……..तिला तिच्या आवडीचं गरम गरम जेवण खाऊ घातलं…. तिच्याकडून लाडावूनही घेतलं…..पुन्हा एकदा लहानपण उपभोगलं. आज आईचा पंच्याहत्तरावा वाढदिवस….!! आई…… आम्हाला हे जे इतकं सुखी आणि समाधानी आयुष्य मिळालंय ते फक्त तुझ्यामुळे आणि बाबांच्या आशीर्वादामुळे ! आमच्या आयुष्याला तुझ्यामुळेच इतका सुबक आकार आलाय ! असाच तुझा आशीर्वाद सदैव आमच्यासोबत असू दे ! तुझा असाच अखंड सहवास आम्हाला लाभू दे !!
अतिशय सुंदर लिहिलाय तुम्ही हा लेख. खुप खुप आवडला.. अगदी मनापासुन लिहिलेला दिसतोय! तुमच्या आईंना वाढदिवसाच्या शुभेच्छा.. आणि त्यांचं छत्र असंच अखंड तुमच्या वर राहो हीच शुभेच्छा..
छान ! तुमच्या मातुःश्री शतायु होवोत अशी हार्दिक शुभेच्छा !
खरच सुपर मॉम आहेत हो तुमच्या मातोश्री..मान गये…
त्यांना असच दिर्घायुष्य लाभु दे हि शुभेच्छा…
नमस्कार,
मी तेजू , तुमच्या राजूची न्यू जर्सीची मैत्रिण. तुमच्या लिखाणावर अगदी फ़िदा आहे मी! तुमच्या ब्लॉग ची अगदी loyal वाचक. तुम्ही राजश्री ला लिहिलेला testi जितका सुन्दर आहे तेवढाच अगदी खरा आहे. तुमचा आईवर लिहिलेला लेखही खुपच सुरेख आहे. राजश्री कडून नेहमीच ऐकते आईबद्दल, पण तुमचा लेख वाचून समजले राजश्री ला एवेढे सगळे गुण कुठून मिळाले ते! खरच धन्य आहे ती माता जिच्या पोटी इतक्या गुणी मुली जन्माल्या आल्या. देव त्याना असच सुखी , समाधानी आणि भरपूर आयुष्य देवो.
Jayu ,
Hatts off ga. Kaay sunder lihles ga. Agadi dolyat paaNi ga.. Tuzya super mom la PraNam.
Atishay sundar shabdat aai che varnan kele ahes tu. Tuzya aai la vachun farach chan vatate asel.
Best wishes to super Mom and to Super Girl.
मनापासून धन्यवाद सगळ्यांचे 🙂
आईला तुम्हा सगळ्यांच्या शुभेच्छा नक्की पोचवते.
आई ही अशी व्यक्ती असते जिच्याबद्दल कितीही लिहिलं तरी कमीच. प्रत्येकाची आई तितकीच महान…..!! सगळ्या मातांना शतश: प्रणाम !!
Great.. really great..
Thanks for sharing this….
Tumcha lekh vaachun dolyaat paani aale …. tumchya aai la bharbharun shubheccha …
दिनेश, श्रद्धा…. धन्यवाद 🙂
मी तुमच्या शुभेच्छा आईपर्यंत नक्की पोचवेन 🙂
kaku naslycha samjun vait vatla . tuza lekh vaachun mala ekdam ravinagar chi atwan ali .Tula tuzya lekhanabaddal shubheccha.
सगळं अचानक घडल्यामुळे जास्त त्रास होतोय 😦
apratim jayu, khoop touching… dolyat pani aala!!!
apratim jayu, khoop touching… dolyat pani aala!!!
Arati.
आरती…… आईच्या भावना सगळ्यांच्या सारख्याच असतात गं !!
I dont have any words to say…….. it reflets from ur work
संजय….. तिच्यासारखं बनणं अवघड आहे…….मी प्रयत्न करतेय इतकंच !!!
Kharach kakuna kon visarnar. amha sarva bhavandana kakuni sadaiva margadarshan kele.
My sisters learnt lot of things from Kaku. How it can be forgotten ?
Kharach kakuna kon visarnar. amha sarva bhavandana kakuni sadaiva margadarshan kele.
My sisters learnt lot of things from Kaku. How it can be forgotten ?
संजू..अगदी खरं आहे तुझं !! आपण सगळेच तिच्याकडून खूप काही शिकलो. रवीनगरचे ते दिवस कधीच विसरु शकणार नाही.
agadi manachya aat paryant pochle tujhe shabd!
अभिजीत……. आईवरच्या कुठल्याही लिखाणात आपण आपलीच आई शोधत असतो ना म्हणून ते शब्द अगदी आत…. खोलवर पोचतात….!!
Ho,Jayu,malapan Ravinagarche sukhad divas aathavalet,kakunni ghetlele parishram agadi kuthlihi chotishi compition asu de kivnha groundvarche khel tya agadi ramun jayachya,pharach surekh aathavani tuzya lekhani jagya zalyat.aapan saglyanni aaplya mulanvar tasesh sanskar karuya,hich tyanna khari shraddhanjali.
You said it Sanju !!!
Hi Rajashri and Jayashri,
I am very sorry to hear the news about your mother. I read this article today, you touched my heart. I thought as if I am reading about my mom. I lost my mother 6 years ago and still miss her. I share your grief. Take care…Rohini Bodas
रोहिणी….. तुम्ही आवर्जून प्रतिक्रिया दिलीत खूप छान वाटलं. प्रत्येक आई अशीच असते ना…. !!!
JAYUTAI AAIBADDAL AIKUN FAR DUKKHA ZALE, PAN SOBATACH TUZA LEKH WACHUN BALPANACHYA AATHWANINA UJALA MILALA.MALA TUMCHYA ANGNAT ZALELE BAHULA-BAHULICHE LAGNA AJUNAHI SMARNAT AAHE.YA LAGNAT AAMHI BANDPARTI TAYAR KELI HOTI,ANI AAINE TAR CHAKK 28 VEGVEGLYA PADARTHANCHE RUKHAWANT TAYAR KELE HOTE.AAI TAR YA LAGNAMADHE JANU TICHYA SAKHYA MULICHE LAGNA ASLYASARKHI WAGAT HOTI.HATS OFF TO YOUR SUPER MOM,REALLY GREAT MOTHER.SHEWATI YEWADHECH MHANEN KI ” SWAMI TINHI JAGACHA AAI VINA BHIKARI”
राजेश….. खरंय रे तुझं !! सगळंच ती जीव ओतून करायची. रवीनगरचे दिवस आठवले की तुम्हा सगळ्यांची खूप आठवण येते.
ते बाहुलीचं लग्न खरंच अगदी खर्या लग्नासारखं केलं होतं ना….!! मोत्यांची अक्षत आणि पत्रिका, रुखवत, रिसेप्शन आणि शेवटी तुमची सगळ्याची बॅंड पार्टीसोबत काढलेली वरात…….मज्जा आली होती अगदी !!!
आता हे सगळं फक्त आठवणीतच रे…. !!
SORRY JAYUTAI COMMENTS DETANNA THODA BHAUK ZALYANE NAV DYACHE VISARLO,ME RAJESH AKULWAR TUMCHYA BALPANCHA SHEJARI ,QTR.NO.D 35/1 RAVINAGAR NAGPUR.
राजेश… सगळंच शब्दात बोलायची गरज नाही रे……..!!
me aaji baddal vachla. khup chan lihlas.
me aata aata ch internet war basto aahe. me shrihari aahe. me tula pahela nahi,pan vidya aaji, anant ajoba,baba [milind],kiran kaka kadun tuzya baddal barach kahi changlya goshti aikylya tashech to geetkar asun tuzya ganyanche
c.d aykle aani aata tuza sushila aaji baddal lihlela lekh me aajila wachun dakhavala. khup changla zala aani tula maza namaskar.
– tuza bhacha- SHRIHARI MILIND kulkarni. [amravati]
श्रीहरी…….तुझी प्रतिक्रिया वाचून खूप छान वाटलं रे…..!!
आपण अजून भेटलो नाहीये पण लवकरच नक्की भेटूया. तू विद्या आज्जीला लेख वाचून दाखवलास …… हे बरं केलंस. माझ्या ब्लॉगवरच्या बाकीही गोष्टी आजीला वाचून दाखव आणि internet वर भेटत जा.
तुझी जयू आत्या 🙂
mala mahit nahi aapan kon ahat te pan maze 1 mitra tyani hya lekhala comment dili manhuh mi pan purna wachala.. khup sundar lihila aahe lekh.. mazya dolyat panich aale ani aaie chi khup aathavan aali… lahan paniche sagala chitra parat 1da anubhavale.. kharach aapali aaie aaplyasathi kiti karate… dhanya aahe ti…………thanks …
aaiela namaskar…. ani tumhala best wishes…
अंजली, तू माझा लेख वाचलास……आवर्जून प्रतिक्रिया दिलीस….खूप छान वाटलं. मनापासून धन्यवाद !!
आईबद्दल कुठेही काहीही वाचलं तरी आपण त्यात आपल्या आईलाच बघतो ना…..!!
aai hya vishayavar kahitari shodhat hote vachnyasathi tumcha lekh vachla shabdch nahit lihinyasathi ki vyakta karnyasathi mazi aai aath varshapurvi sodun geli tichi trivtene athvan zali kharach tumchya aaimadhya mazya aaila baghitale khup anthkarn bharun ale . tumchya aaila parmeshvar udand ayushya deo aaina manapasun namaskar.
कल्पना…… आईबद्दलच्या आपल्या भावना खूप तीव्र असतात ना गं !! डोळे भरून येणारच !! माझ्या लिखाणात तुला तुझी आई दिसली……. मलाही भरून पावलं !!
पण तुझ्या शुभेच्छा स्वीकारायला माझी आई नाहीये गं……. 😦 गेल्या ऑगस्ट मध्ये ती आम्हाला पोरकं करून गेली 😦
खूप छान लेख आहे जयश्री! आईची जागा कुणी म्हणजे कुणीही घेऊ शकत नाही. या लेखामुळे काही माहिती नसलेल्या (आणि काही माहिती असलेल्याही) गोष्टी नव्याने समजल्या!
धन्यवाद संदिप 🙂
अप्रतिम Hatts offf to u r mother
Thank u so much