आयुष्यभर आपण जी धडपड करतो…… ती कशासाठी करतो…..तर जगण्यासाठी. श्वास सुरु राहण्यासाठी. बाकी सगळं दुय्यम असतं. जात पात, धर्म, संस्कृती, कला, आवड निवड हे सगळं करायला मुळात श्वास सुरु असायला हवा ना…… जिवंत रहाणं सगळ्यात जास्त महत्वाचं असतं. तर हा श्वास सुरु राहणं जर प्रत्येकाच्या आयुष्यात इतकं महत्वाचं आहे तर कोणी आपला स्वत:चाच श्वास स्वत:च का बंद करत असेल ? म्हणजे तितकंच काहीतरी मोठं कारण नक्कीच असेल, जे त्याला हे भयंकर पाऊल उचलायला भाग पाडत असेल. हे जगण्याचं instinct इतकं जास्त असतं प्रत्येकात…. की त्यासाठी वाट्टेल ते करायची माणसाची तयारी असते. मग आत्महत्या करण्याचा निर्णय घेणं किती कठीण असेल ? तरी देखील लोक ती करतात…. का…. का ?
सगळ्यात आधी आपण त्या व्यक्तिला भेकड, पळपुटा म्हणून शिक्का मारुन मोकळे होतो. मी सुद्धा तसंच केलं. की इतका टोकाचा निर्णय तुम्ही इतकी छोटी छोटी मुलं घेऊच कसे शकता…..!! अजून तुम्ही काय पाहिलंय आयुष्यात ? इतकं हताश होण्यालायक असतं आयुष्य ? प्रत्येक गोष्टीला solution असतं….. तुम्ही कुठलाही problem sort out करु शकता. तुमच्या कडून कितीही भयंकर चूक झाली तरी तुम्ही ती सुधारु शकता….तुम्ही स्वत:ला तेवढा वेळ तर द्या. प्रत्येक चुकीचं परिमार्जन जरी होऊ शकत नसलं तरी सुद्धा चूक सुधारायचा स्वत:ला एक chance तर द्या.
एका परीनं आपण आई बाप म्हणून हा जो विचार करतो तो बरोबर आहेच. पण दुसर्‍या बाजूने, म्हणजे जो असा आत्महत्येचा निर्णय घेतो त्याच्या बाजूने जर विचार केला तर एक समाज, समाजाचा हिस्सा म्हणून आपण हे सगळं घडण्यासाठी कारणीभूत आहोत का हा विचार नक्कीच करायला हवा. आत्मपरिक्षण करायला हवं. कितीतरी चुकीच्या गोष्टींना आपण आपल्याही नकळत खतपाणी घालत असतो. एकमेकांशी होणारं comparison हे एक फार मोठं कारण आहे त्यासाठी. Comparisons, Expectations, Ambitions, Ego, Greed, ….. ह्या गोष्टी फार वाईट गोष्टी करायला भाग पाडतात मनुष्याला. आपण स्वत:च स्वत:कडून खूप जास्त अपेक्षा करायला लागलो आहोत का …..आणि मग त्या पूर्ण न झाल्यामुळे frustration, depression येत असेल का …. आणि मग त्यामुळे असे अविवेकी निर्णय घेण्यापर्यंत पाळी येत असेल का ? नुसते प्रश्न….. खूप सारे प्रश्नच प्रश्न…. उत्तरं कुठेच मिळत नाहीत ह्याची.
सोप्या जगण्याला आपणच कठीण करुन ठेवतोय असं वाटतं. आजकाल अगदी लहान वयापासूनच मुलांकडून आई वडील अवास्तव अपेक्षा करायला लागतात. आपण न करु शकलेल्या गोष्टी त्यांच्याकडून करुन घेण्याचा अट्टाहास सुरु होतो. काही गोष्टी peer pressure मुळे त्यांच्यावर लादल्या जातात. ह्यात त्यांच्या आवडीकडे संपूर्ण दुर्लक्ष केल्या जातं. मुलांचं लहानपण मग त्यांना उपभोगताच येत नाही. कायम दडपणाखाली ती वावरायला लागतात. सगळेच जण ते pressure घेऊ शकत नाहीत. एकीकडे आईवडीलांना वाटतं की आम्ही इतकं जीवाच्या आकांताने मुलांसाठी करतो त्याचं मुलाला काहीच वाटत नाही. तो प्रयत्नच करत नाही. पण मुलाला कशात आवड आहे हे त्याला विचारायला ते सपशेल विसरतात. किंबहुना हे असं विचारायचं असतं हे त्यांच्या लक्षातच येत नाही. मग पुढचा सगळा प्रवास सगळ्यांसाठीच अवघड होऊन बसतो. घराची सगळी लयच बिघडते….. !! घरातल्या सगळ्यांचाच श्वास त्यात गुदमरायला लागतो. तो मोकळा करण्यासाठी मग प्रत्येक जण वेगवेगळ्या वाटा निवडतो. त्यातलाच आत्महत्या हा एक मार्ग.
साधं, सोपं आयुष्य जगणं खरं तर फार कठीण नाहीये. आपणच ते complicate करतो. अती महत्वाकांक्षेच्या मागे लागून आपण जगण्यातला आनंदच गमावून बसतो. आजूबाजूला मन आनंदी करणार्‍या इतक्या गोष्टी असतात पण आपल्याला ते बघायला, ते appreciate करायला वेळच नसतो. कायम पळत असतो आपण सुखाच्या मागे. ते सुख घरातल्याच अंगणात बागडतंय हे आपल्याला कळतच नाही.
घरात एकमेकांमधे संवाद असणं फार महत्वाचं असतं आणि त्यासाठी वेळ द्यावा लागतो. आजकालच्या इतक्या धावपळीच्या आयुष्यात थोडं थांबणं गरजेचं असतं. आपल्यासोबत कोण आहेत हे बघायला थांबायलाच हवं. आपल्यासाठी कोणीतरी थांबलंय ही जाणीव जसं सुख देते तसंच कोणासाठी तरी थांबणं ह्यात सुद्धा सुख असतं. फक्त त्यासाठी पळणं सोडून तुमची गती थोडी संथ करावी लागते. तुमच्या वेगावर तुमचा ताबा हवाच नाहीतर अपघात नक्की. तुमची गतीच खरं तर तुम्हाला जगण्यातला आनंद देत असते. ती किती हवी हे मात्र तुम्हाला वेळीच कळायला हवं. .
आयुष्याचा खूप गंभीरतेने विचार करायला हवा … असं काही नसतं खरं तर. Live and let live. हे इतकं जरी प्रत्येकाने ठरवलं तरी खूप आहे. आपल्याकडून शारीरिक आणि मानसिक दुखापत कोणाला होत नाहीये ना फक्त हे बघितलं तरी चालेल. आणि जर का चुकून झालीच तर त्याच्याकडे जाऊन माफी मागण्याचा मोठेपणा तुमच्याकडे नक्कीच हवा. माफ करायला सुद्धा शिकायला हवं. खूप सोपं होऊन जातं मग सगळं. आणखी महत्वाचं म्हणजे तुम्हाला स्वत:ला सुद्धा माफ करता यायला हवं. एखाद्या चुकीसाठी कुढत जगण्यापेक्षा सरळ स्वत:ला माफ करायचं आणि पुढे ती चूक होणार नाही याची काळजी घ्यायची.
आयुष्य खूप सुंदर आहे…. खरंच सुंदर आहे……ते मनसोक्त, मनमुक्त जगा…… !!
जयश्री अंबासकर
Like this:
Like Loading...
