बोगदा

काल नेटफ्लिक्स वर “बोगदा” हा सिनेमा बघितला. मृण्मयी देशपांडे चा आतापर्यंत बघितलेला सगळ्यात सुंदर अभिनय ! निशिता केणी चं दिग्दर्शन संथ आहे… पण आवडलं. तिने मृण्मयी ला भरपूर वाव, फुटेज दिलंय आणि मृण्मयी ने त्याचं सार्थक केलंय.

सुहास जोशी आणि मृण्मयी या मायलेकींचा प्रवास आपल्याला अंतर्मुख करतो. कलाकार नव-याच्या दरिद्री संसाराचा गाडा त्याच्या नंतर चालवताना, मुलीला वाढवताना गांजलेली आई… तिच्या सोबत राहताना, अपु-या राहिलेल्या आईच्या इच्छा, तिचे हट्ट, तिचा कलाकारांबद्दल असलेला तिरस्कार हे सगळं सहन करताना मेटाकुटीला आलेल्या मुलीला तिच्या आवडत्या नृत्याकडे लक्षच देता येत नाही. रोजच्या छोट्या छोट्या गरजा भागवण्यासाठी दोघी मायलेकी सोबत तर राहतात पण एकमेकींवर कायम चिडचिडलेल्या… ! आईचं लिपस्टिक लावून बसणं, शेजारच्या बायकांशी पत्ते खेळणं, मुलीचे दागिने लपून घालणं… ती सहन करतच राहते. तिला तिच्या आयुष्याचा काही निर्णयच घेता येत नाही. घर चालवण्यासाठी लोणच्याच्या फॅक्टरीत काम करते. कोल्हापूरला जाऊन पुढे तिला नृत्य शिकायचं असतं पण आई सतत खोडा घालत असते. तरी ती खटपट करत राहते.

अशातच एक दिवस कळतं की आईला दुर्धर व्याधी झालीये. तिचं सगळं अवसानच गळतं. आता तिला आई सोबत राहणं भाग पडतं. उपचारांसाठी आणखी पैसा हवा असतो. ती नवी कामं घेते. ती आईची सगळी सेवा करत असते पण आईवर चिडून कारण आई आता दुखण्याने अजूनच कातावलेली असते. पुढे सगळा अंधारच दिसत असतो.

एक दिवस आईला कळतं की एका गावात सात दिवसांत तुम्हाला मृत्यू देतात…विनासायास ! ती मग मुलीच्या मागे धोशा लावते की तिला तिकडे जायचंय म्हणून. तिच्या मागे लागण्याला कंटाळून ती हो म्हणते आणि मग सुरु होतो मायलेकींचा प्रवास…. ! इथे खरा सिनेमा सुरु होतो.

त्या गावाला घेऊन जायला एक गाडी आणि सोबत ड्रायव्हर असतो. त्याने कित्येक लोकांना त्या गावाला पोचवलेलं असतं. या तिघांच्या प्रवासात बरंच काही घडतं… दोघींना खूप काही उमजतं… समजतं… एकमेकांबद्दल करुन घेतलेले गैरसमज दूर होतात…. आणि हळु हळु पुढचा मार्ग दिसायला लागतो…निर्णय ठाम होतात.

संपूर्ण सिनेमा संथपणे सरकतो. पण तरीही पकड सैल होत नाही. सुहास जोशींची आई जबरदस्त पण मृण्मयी ने भूमिकेत जान ओतलीये. तिच्या चेहे-यावरची रेष न् रेष बोलते. कॅमे-याने फार छान टिपलेत तिचे भाव. इथे ड्रायव्हर ची भूमिका पण फार महत्त्वाची आहे. त्याचे संवाद सुध्दा अर्थगर्भ !

गाणी चपखल… मंदार चोळकरचे शब्द आवडले.

एक वेगळ्या धाटणीचा म्हणून आवडला… मृण्मयीचा सिनेमा 😊

Norwegian Escape to Bermuda

निसर्ग आणि त्याचं देखणेपण ह्यावर जितकं बोलावं तितकं कमीच… !! ह्यावेळी आकाशाची आणि समुद्राची निळाई आणि त्यामधे पांढ-या शुभ्र ढगांची कशिदाकारी ह्यामधे असे काही अडकलो की बाहेर निघायला वाट सापडूच नये असं झालं.

Norwegian Escape… हे आमच्या नितांत सुंदर Cruise चं नाव आणि हे जहाज आम्हाला घेऊन निघालं Bermuda ला. पहिल्यांदाच Cruise वर आलो होतो. उत्सुकता खूपच होती. आतापर्यंत फक्त सिनेमात आणि कादंबरीतच बघितलं होतं आणि आता ते प्रत्यक्षात बघायला मिळणार होतं. आपल्या सुखविलासाच्या ज्या काही कल्पना असतात त्याच्या पलीकडे होतं हे जग. सतरा मजल्यांचा विशालकाय डोलारा ! लखलखीत, चकचकीत… ! जवळ जवळ चार हजार पर्यटक आणि जहाज चालवणारे सतराशे कर्मचारी इतक्या लोकांना सामावून घेणारं, स्वर्गसुख देणारं ते अक्षरशः एक गावंच होतं….तरंगतं गाव… जिथे कशाचीच कमतरता नाही.

अखंड बागडणारी माणसं… त्यात आज्जी आजोबा, मुलं मुली, अगदी रांगणारी बाळंसुध्दा होती. उत्साहानं ओसंडून वाहणारी… सगळा नुसता जल्लोष !!

खाण्यापिण्याची लयलूट… चोवीस तास… ! मनोरंजनाचे कार्यक्रम सुध्दा दिवसरात्र ! ठिकठिकाणी फोटोग्राफर्स फोटो काढायला सज्ज !! रुम्समधे कमालीची स्वच्छता ! दिवसातून तीनवेळा तुमची रुम नीटनेटकी होणार. शिवाय टाॅवेल्सची आकर्षक सजावट !
मिजाज तो खुश रहेंगेही 😊

सकाळी जाॅगिंग साठी ट्रॅक, स्विमिंग पूल, Water Park, Basket Ball, Table Tennis… what not…

एकेक मजला सर करता करता दिवस भराभर पळायचा. दिवस सुध्दा जवळ जवळ नऊ वाजेस्तोवर. अगदी लख्ख ऊन असताना डिनर 😊. मनोरंजनाच्या कार्यक्रमांचा भर ओसरला की मग मस्तपैकी डेकवर सूर्यास्त बघायचा. जाम के साथ शाम… 🥂 आणि थोड्या वेळात गुडुप्प अंधार… मग फक्त समुद्राची गाज… !!

फार कुतूहल वाटतं या अगम्य निसर्गाचं… कोण आणि कशासाठी करतंय हे सगळं… इतका सुंदर सूर्योदय, सूर्यास्त…भरती, ओहोटी…हिरवळ, सागर, आकाश…. अशक्य सुंदर आहे हे सगळं…. !

फार विचार नकोच करायला… फक्त इतक्या सुंदर निसर्गाशी प्रतारणा नको करायला. जपायला हवं हे पुढच्या पिढ्यांसाठी.

मनमुराद आनंद दिला या सफरीनं.. ! खूप काही अनुभवायला मिळालं… आयुष्य खूप खूप सुंदर आहे हे परत एकदा आकळलं… !

Gully Boy

खरं तर बराच उशीरा बघितला. सिनेमा झोया अख्तरचा असल्यामुळे तो वेगळा हे ओघाने आलंच त्यात आवडत्या रणवीरचा असल्यामुळे वेळात वेळ काढून आवर्जून बघितला आणि yesss…. आवडलाच 😊

पद्मावतचं गारुड अजूनही ताजंच आहे. त्यातल्या रणवीरच्या खिल्जीतून कितीतरी दिवस बाहेर पडता आलं नव्हतं…आणि आता हा मुराद… गली बाॅय… !! ह्या मुलाची रेंज जबरी आहे यार…. !! ह्यातलं रॅप सुध्दा रणवीरने स्वतः गायलंय म्हणे..😎

यात रणवीरने धारावीतल्या मुरादचं जे काही बेअरिंग घेतलंय… त्याची पकड शेवटपर्यंत तितकीच intense राहते. त्याच्यासोबत येणारी पात्रं… त्यांच्याशी त्याचं असलेलं नातं…तो जगलाय…!!
आपल्या वडिलांच्या आज्ञेत जगणारा, मिळालेल्या आयुष्यात विनातक्रार जगताना.. कुठेतरी एक ठिणगी तयार होत असते….अगदी आत… तिला फुंकर मिळते ती काॅलेजमधल्या एका रॅपच्या कार्यक्रमात. धारावीत जगताना, परिस्थितीशी झगडताना अंगात आपोआप एक लय भिनलेली असते… मनातली तडफड, उद्वेग, चीड…कागदावर उतरायला लागते.. तीच मुळी लय घेऊन आणि त्याचंच मूर्त रुप हे रॅप जेव्हा तो बघतो… तेव्हा नकळत तो त्याच्याकडे ओढला जातो.

पैसे कमवायचे असतात पण कसे… वेगवेगळे मित्र …परिस्थिती बकालच पण प्रत्येकाची पैसे कमावण्याची पद्धत वेगळी. त्यासाठी आतली माणुसकी सुध्दा विसरायची वेळ वारंवार येते. पण जीवनावरीची आसक्ती किंचितही कमी होत नाही… all keep going… !!

आलियाने फार गोड काम केलंय. आपल्या मुरादवर ती जिवापाड प्रेम करते. पण जेव्हा तिला कळतं की कल्की कोचलीन त्याच्या जरा जास्त जवळ येते आहे तेव्हा ती अतिशय थंडपणे कल्कीच्या डोक्यात चक्क बाॅटल फोडते…. without any guilt. आपल्याला आयुष्यात काय हवंय हे तिला पक्कं माहिती आहे. एकदम बिनधास्त…!! मुरादचं फायनल रॅपवाॅर सुरु होण्याआधी तिची होणारी उलाघाल… इतकी मस्त टिपलीये ना कॅमे-याने.. !!

ज्योती सुभाष, पल्लवी सुभाषच्या भूमिका जबरदस्त ! धारावीचा बकालपणा काहीसा गुळगुळीत वाटला. अनेक सिनेमात अतिरेक बघितल्यामुळे असेल कदाचित.

MC Sher नावाचं पात्रं जाम आवडलं. कल्की कोचलीन परफेक्ट. तिला अशा भूमिका मस्त जमतात.

एकंदरीत सिनेमा आवडेश 😊 रणवीर, आलिया, झोया… जियो 🌷😁

माझी दायली (1)

आज मी दहा दिवशाचा झालोय बलं का… !!

मी खूप शहाणा मुग्गा आहे माझ्या आई बाबांचा 🥰

आज किनई लात्री खूप पाऊश आला.
मला खूप थंदी वाजत होती. म्हणून आज्जीनी मला मऊ मऊ ब्लँकेट मधे घत्त लपेतून घेतलं. मग मला खूप गाढ झोप लागली.

आता माझी चोलू आज्जी आलीये. ती मला मश्तपैकी मालिश कलून देनाले…नाऊ नाऊ कलून देनाले… मग मी झोपनाले… टाटा..👶💕

भाई – व्यक्ती की वल्ली

 

“भाई- व्यक्ती की वल्ली” सिनेमा बघून बाहेर निघताना मनात संमिश्र भावना होत्या. पुलं बघितल्याचं समाधान काही पूर्ण मिळालं नाही. काहीतरी राहून जातंय असं वाटत राहिलं. तुटक तुटक वाटत राहिलं. पण पुलं च्या आयुष्यात डोकावल्याचा आनंद मात्र निश्चितच मिळाला त्याबद्दल मांजरेकरांचे आभार 😊🙏.

पुलं, सुनीताबाई म्हणजे श्रद्धास्थानं … !! जवळपास सगळ्यांनीच पुलं म्हणजे कोण हे वाचलंय… अनुभवलंय. त्यामुळे त्या प्रत्येकाच्या मनातले ‘ते’ पुलं पडद्यावर दाखवायचे म्हणजेच एक मोठं दिव्य होतं. काही गोष्टी छान जमल्या आहेत पण काही मुळीच पटल्या नाहीत.

पुलं म्हणून सागर देशमुख आवडलाच. पुलं अगदी अस्सेच असतील असं मनापासून वाटलं. इरावती हर्षे सुद्धा आवडेश. वृद्ध सुनीताबाई म्हणून शुभांगी दामले तर अफाटच ! मुण्मयी देशपांडे फक्त 3-4 सीन मधेही लक्षात राहते. माझी आवडती वीणा जामकर केवळ काही सेकंद दिसते…. पण असे काही एक्सप्रेशन्स देते की डोळ्यात पाणीच तरळतं. पुलं च्या आई म्हणून अश्विनी गिरीचं काम छानच. सचिन खेडकरचे बाबा पण जबरदस्त. कुमार गंधर्व परफेक्ट. अजय पूरकर मात्र भीमसेन जोशी अजिबातच वाटत नाही. चंपूताईंच्या घरची मैफिल कमाल झालीये…!!

माझ्यासोबत माझी लेक होती. त्यांच्या पिढीने पुलं वाचले नाहीत पण कथाकथनातून ऐकले आहेत. त्यांना हा सिनेमा बघून पुलंबद्दल आपल्याइतकी आपुलकी वाटेल का….हा प्रश्न राहून राहून मनात येत होता.

सिनेमात पुलं लिहायला कधी आणि कसे लागलेत वगैरे काहीच समजत नाही. जे खूप महत्वाचं होतं. त्यांचं त्यांच्या आईसमोरही बिनदिक्कत सिगारेट पिणं… असं खरंच असेल ??

आता पुढच्या भागात काय काय दाखवणार ह्याची प्रचंड उत्सुकता आहे. “महेश मांजरकर, परिक्षेत पास तर नक्की झालात… पण मार्क्स मात्र फार काही खास नाहीत हो… सॉरी !!

(पुलं आणि सुनिताबाई ह्यांची चाहती)
जयश्री अंबासकर

इतकी मस्त थंडी पडलीये ना….सकाळी एकदम फ्रेश वाटतं फिरताना. कान, पाय आणि छाती ह्यांची काळजी घेतली की मग कितीही थंडी असली तरी बाहेर पडता येतं.

नुकतीच एका आज्जींशी ओळख झालीये. खरं तर बागेत इतके लोक असतात. पण ह्या आज्जी खास आहेत. रोज अगदी छान तयार होऊन येतात. सुरेख साड्या आणि खूप छान नेसतात सुद्धा. प्रसन्न हसरा चेहेरा 😊

रोज मी बघायचे. एक दिवस मात्र रहावलंच नाही. त्यांना म्हटलं… “तुमच्या साड्या फार सुरेख असतात आणि तुम्ही नेसता पण खूप छान” तर खुश होऊन प्रसन्न हसत म्हणाल्या… Thank u 😁. आता रोज “Good Morning” ची देवाणघेवाण. मग हळुहळु आणखी दोन चार वाक्यं. मी दोन दिवस गेले नाही तर आज म्हणाल्या….”दोन दिवस दिसला नाहीत.” गंमत वाटली. मनात विचार आला…. कोण कुठल्या आज्जी… काही दिवसांची ओळख…ओळख काय…काही जुजबी वाक्यांची बोलचाल. पण त्यांना आवर्जून विचारावंसं वाटलं.

आपण सगळेच शोधत असतो ना असंच कुणाला तरी… अनोळखी माणसांमधे सुद्धा कोणी तरी आपलं भेटतंच !!आणि हा आहे… झाडांच्या आडूनही आपलं अस्तित्व दाखवणारा…. टाकाऊ वस्तू वापरून तयार केलेला बागेतला बाप्पा … !! हा आहे साक्षीदार आम्हा सगळ्यांच्या भेटीगाठींचा 😊 

दिवसाची मैफिल

जरासं उजाडायला लागलं की सुरु होते किलबिल… पाखरांची … माणसांची !! वातावरणात हळूहळू जिवंतपणा यायला लागतो. आपापल्या वेळेप्रमाणे पावलं बागेच्या दिशेने वळायला लागतात. आम्ही ज्या बागेत फिरायला जातो ती बाग म्हणजे तर नुसतं चैतन्य ! कुणाचं धावणं, कुणाचं चालणं, कुणाची योगासनं तर कुणाचं हसणं ! कुणाचं बॅडमिंटन तर कुणाचं नाचणं. प्रत्येकाची लय ठरलेली… आणि जागासुध्दा ! आपली जाण्याची वेळ बदलली की भेटणारे लोक बदलतात. चालताना नकळत चेहे-यावर हास्य उमटतं… समोरुन प्रतिसाद आला की ते रुंदावतं 😊 आजकाल बागेत जिमींग पण करता येतं. ग्रीन जिम म्हणतात त्याला. निसर्गाच्या सान्निध्यात व्यायाम. इतकं छान वाटतं ना… ! लुगडं नेसलेल्या आज्जींना त्यावर व्यायाम करताना बघून गंमत वाटते… आणि कौतुकही. तरुणाई चिवचिवत असते तर वयस्क मंडळी चालून झालं की मस्त गप्पा करत बसलेले दिसतात. निवांतपणा तर नागपुरचा ट्रेडमार्क आहे. कुणालाच कशाचीच घाई नसते 😉

प्रत्येक चौथ-यावर काहीतरी वेगळंच सुरु असतं. पेपरवाचन, नृत्याचे धडे, योगा, गप्पा. सगळं आटोपलं की बागेबाहेर शहाळं आणि हर्बल ज्युसचं पौष्टिक पेयपान.

सगळी बाग माणसांनी फुललेली… बहरलेली. निःशब्द रात्रीनंतर ही बाग आतुरतेनं पहाटेची वाट बघत असेल आणि मग कौतुकानं मिरवत असेल सकाळचं अस्सल लेकुरवाळंपण !

आम्ही पण आता या सोहळ्यात रोज सामिल होतो आणि आमच्या दिवसाच्या मैफिलीची सुरवात करतो 😊