माझी दायली (1)

आज मी दहा दिवशाचा झालोय बलं का… !!

मी खूप शहाणा मुग्गा आहे माझ्या आई बाबांचा 🥰

आज किनई लात्री खूप पाऊश आला.
मला खूप थंदी वाजत होती. म्हणून आज्जीनी मला मऊ मऊ ब्लँकेट मधे घत्त लपेतून घेतलं. मग मला खूप गाढ झोप लागली.

आता माझी चोलू आज्जी आलीये. ती मला मश्तपैकी मालिश कलून देनाले…नाऊ नाऊ कलून देनाले… मग मी झोपनाले… टाटा..👶💕

Advertisements

भाई – व्यक्ती की वल्ली

 

“भाई- व्यक्ती की वल्ली” सिनेमा बघून बाहेर निघताना मनात संमिश्र भावना होत्या. पुलं बघितल्याचं समाधान काही पूर्ण मिळालं नाही. काहीतरी राहून जातंय असं वाटत राहिलं. तुटक तुटक वाटत राहिलं. पण पुलं च्या आयुष्यात डोकावल्याचा आनंद मात्र निश्चितच मिळाला त्याबद्दल मांजरेकरांचे आभार 😊🙏.

पुलं, सुनीताबाई म्हणजे श्रद्धास्थानं … !! जवळपास सगळ्यांनीच पुलं म्हणजे कोण हे वाचलंय… अनुभवलंय. त्यामुळे त्या प्रत्येकाच्या मनातले ‘ते’ पुलं पडद्यावर दाखवायचे म्हणजेच एक मोठं दिव्य होतं. काही गोष्टी छान जमल्या आहेत पण काही मुळीच पटल्या नाहीत.

पुलं म्हणून सागर देशमुख आवडलाच. पुलं अगदी अस्सेच असतील असं मनापासून वाटलं. इरावती हर्षे सुद्धा आवडेश. वृद्ध सुनीताबाई म्हणून शुभांगी दामले तर अफाटच ! मुण्मयी देशपांडे फक्त 3-4 सीन मधेही लक्षात राहते. माझी आवडती वीणा जामकर केवळ काही सेकंद दिसते…. पण असे काही एक्सप्रेशन्स देते की डोळ्यात पाणीच तरळतं. पुलं च्या आई म्हणून अश्विनी गिरीचं काम छानच. सचिन खेडकरचे बाबा पण जबरदस्त. कुमार गंधर्व परफेक्ट. अजय पूरकर मात्र भीमसेन जोशी अजिबातच वाटत नाही. चंपूताईंच्या घरची मैफिल कमाल झालीये…!!

माझ्यासोबत माझी लेक होती. त्यांच्या पिढीने पुलं वाचले नाहीत पण कथाकथनातून ऐकले आहेत. त्यांना हा सिनेमा बघून पुलंबद्दल आपल्याइतकी आपुलकी वाटेल का….हा प्रश्न राहून राहून मनात येत होता.

सिनेमात पुलं लिहायला कधी आणि कसे लागलेत वगैरे काहीच समजत नाही. जे खूप महत्वाचं होतं. त्यांचं त्यांच्या आईसमोरही बिनदिक्कत सिगारेट पिणं… असं खरंच असेल ??

आता पुढच्या भागात काय काय दाखवणार ह्याची प्रचंड उत्सुकता आहे. “महेश मांजरकर, परिक्षेत पास तर नक्की झालात… पण मार्क्स मात्र फार काही खास नाहीत हो… सॉरी !!

(पुलं आणि सुनिताबाई ह्यांची चाहती)
जयश्री अंबासकर

इतकी मस्त थंडी पडलीये ना….सकाळी एकदम फ्रेश वाटतं फिरताना. कान, पाय आणि छाती ह्यांची काळजी घेतली की मग कितीही थंडी असली तरी बाहेर पडता येतं.

नुकतीच एका आज्जींशी ओळख झालीये. खरं तर बागेत इतके लोक असतात. पण ह्या आज्जी खास आहेत. रोज अगदी छान तयार होऊन येतात. सुरेख साड्या आणि खूप छान नेसतात सुद्धा. प्रसन्न हसरा चेहेरा 😊

रोज मी बघायचे. एक दिवस मात्र रहावलंच नाही. त्यांना म्हटलं… “तुमच्या साड्या फार सुरेख असतात आणि तुम्ही नेसता पण खूप छान” तर खुश होऊन प्रसन्न हसत म्हणाल्या… Thank u 😁. आता रोज “Good Morning” ची देवाणघेवाण. मग हळुहळु आणखी दोन चार वाक्यं. मी दोन दिवस गेले नाही तर आज म्हणाल्या….”दोन दिवस दिसला नाहीत.” गंमत वाटली. मनात विचार आला…. कोण कुठल्या आज्जी… काही दिवसांची ओळख…ओळख काय…काही जुजबी वाक्यांची बोलचाल. पण त्यांना आवर्जून विचारावंसं वाटलं.

आपण सगळेच शोधत असतो ना असंच कुणाला तरी… अनोळखी माणसांमधे सुद्धा कोणी तरी आपलं भेटतंच !!आणि हा आहे… झाडांच्या आडूनही आपलं अस्तित्व दाखवणारा…. टाकाऊ वस्तू वापरून तयार केलेला बागेतला बाप्पा … !! हा आहे साक्षीदार आम्हा सगळ्यांच्या भेटीगाठींचा 😊 

दिवसाची मैफिल

जरासं उजाडायला लागलं की सुरु होते किलबिल… पाखरांची … माणसांची !! वातावरणात हळूहळू जिवंतपणा यायला लागतो. आपापल्या वेळेप्रमाणे पावलं बागेच्या दिशेने वळायला लागतात. आम्ही ज्या बागेत फिरायला जातो ती बाग म्हणजे तर नुसतं चैतन्य ! कुणाचं धावणं, कुणाचं चालणं, कुणाची योगासनं तर कुणाचं हसणं ! कुणाचं बॅडमिंटन तर कुणाचं नाचणं. प्रत्येकाची लय ठरलेली… आणि जागासुध्दा ! आपली जाण्याची वेळ बदलली की भेटणारे लोक बदलतात. चालताना नकळत चेहे-यावर हास्य उमटतं… समोरुन प्रतिसाद आला की ते रुंदावतं 😊 आजकाल बागेत जिमींग पण करता येतं. ग्रीन जिम म्हणतात त्याला. निसर्गाच्या सान्निध्यात व्यायाम. इतकं छान वाटतं ना… ! लुगडं नेसलेल्या आज्जींना त्यावर व्यायाम करताना बघून गंमत वाटते… आणि कौतुकही. तरुणाई चिवचिवत असते तर वयस्क मंडळी चालून झालं की मस्त गप्पा करत बसलेले दिसतात. निवांतपणा तर नागपुरचा ट्रेडमार्क आहे. कुणालाच कशाचीच घाई नसते 😉

प्रत्येक चौथ-यावर काहीतरी वेगळंच सुरु असतं. पेपरवाचन, नृत्याचे धडे, योगा, गप्पा. सगळं आटोपलं की बागेबाहेर शहाळं आणि हर्बल ज्युसचं पौष्टिक पेयपान.

सगळी बाग माणसांनी फुललेली… बहरलेली. निःशब्द रात्रीनंतर ही बाग आतुरतेनं पहाटेची वाट बघत असेल आणि मग कौतुकानं मिरवत असेल सकाळचं अस्सल लेकुरवाळंपण !

आम्ही पण आता या सोहळ्यात रोज सामिल होतो आणि आमच्या दिवसाच्या मैफिलीची सुरवात करतो 😊

कुतूहल बंद दरवाज्याचं…

सकाळी फिरायला जाताना रोज एक आलिशान घर दिसतं… एखाद्या महालासारखं सुंदर, देखणं…पण निर्जीव.. !! सगळी दारं, खिडक्या गच्च बंद. वर्षानुवर्षे कोणीच राहत नसल्यासारखं ! रात्री देखील उजेडाची एकही तिरीप सुध्दा दिसत नाही. घराबाहेर कडक युनिफॉर्ममधला गार्ड मात्र दिवसरात्र दिसतो. घर सुध्दा अगदी लख्ख….अर्थात बाहेरून. उंची दाराजवळ कोरलेलं नाव चक्क मराठी !! खूपच कुतूहल वाटतं.

आज सकाळी त्या घराच्या बेसमेंट मधून एक काळी मर्सिडीज बाहेर येताना दिसली आणि हायसं वाटलं !! हम्म…म्हणजे घर जागं आहे तर… !! कोण राहत असेल… किती लोक असतील.. इतक्या मोठ्या घरात कसे वावरत असतील.. ? कुतूहल वाढतंच आहे…बघूया कधी शमतंय .. !!

अशा बंद दरवाज्यांमागे अनेक कथा, रहस्य दडलेली असतील ना … पण त्या तशाच रहायला हव्यात त्यातच मजा असते.

पालवी

पार वाळलेले एक
झाड होते कोपर्‍यात
नसे सभोवती कोणी
नाही दृष्टीच्या टप्प्यात

कुणी म्हणाले तोडा रे
नाही जीव या झाडात
झाड उगीमुगी होते
थोडी धुगधुगी आत

कोणी एकदा बसला
बुंध्याशी जरा थकून
देह होता शिणलेला
उन्हातान्हात रापून

आली सांजेला ही कोण
कांदा भाकर घेऊन
घास भरवला त्याला
तिने जरासा लाजून

तृप्त झाला जीव त्याचा
गोड भाकर खाऊन
सारा कौतुक सोहळा
बघे झाड ही वाकून

पुन्हा भेटेन म्हणाली
हरखला तो मनात
होई नवी सळसळ
आता सुकल्या झाडात

एकमेकात दोघेही
जेव्हा एकरूप झाली
सरसरुन तेव्हाच
झाडा पालवी फुटली

जयश्री अंबासकर
१.४.२०१८

 

अंतर

माझ्या आजूबाजूला विखुरलेलं तुझं अस्तित्व ….
तू नसतानाची माझी सोबत !!
कधी दारात, उंबरठ्यावर, 
तू ऑफिसला जाताना,
हळूच गालांवर…कधी ओठांवर
रेंगाळलेलं …
कधी बाल्कनीतल्या चंद्रासोबत मधाळलेलं
तर कधी सकाळच्या कॉफीसोबत वाफाळलेलं
कधी संधीप्रकाशात… जगजीतसिंगसोबत जागलेलं
कधी कवितेत हरवलेलं
कधी हातात गुंफलेलं,
सवय झालीये रे खूप…
तुझ्या असण्याची ;
तुझ्या सोबतच्या जगण्याची !
तुझं अस्तित्व घेऊनच जगतेय
तुझ्या पलिकडल्या जगात वावरताच येत नाहीये
मग वेचत फिरते आजुबाजूला पसरलेल्या तुझ्या आठवणी
ओच्यात गोळा करते रोज
एक एक आठवण घासून पुसून लख्ख करते
आणि मग ओळीने मांडून ठेवते… शोकेस मधे.
ए एक गंमत सांगू तुला…
इथे ना, शोकेसला दारंच नसतात.
त्यामुळे या आठवणी एका जागी रहातंच नाहीत रे…
सारख्या अलगद तरंगत बाहेर येतात
त्यांना गोळा करताना फार दमायला होतं
आणि नेमका त्याच वेळी …
त्याचवेळी तू फ़ोटोपुढे उभा राहतोस
फक्त एका काचेचं अंतर ….
…….
काय करु….
हे अंतर ओलांडताच येत नाहीये रे…
हे अंतर ओलांडताच येत नाहीये !!

जयश्री अंबासकर
२१.३.२०१८